ჩემი ჰომოფილი ქალაქი

   იმ ქალაქში, სადაც მე გავიზარდე, ადამიანები ცხოვრობდნენ. ეს იმას ნიშნავს, რომ ისინი იღვიძებდნენ, მერე იძინებდნენ, მერე ისევ იღვიძებდნენ და ისევ იძინებდნენ და იყო მათი დღეები და ღამეები ერთნაირი, და იყო მათი დღეები და ღამეები სხვადასხვანაირი და მათი ცხოვრება ზუსტად ისეთი, როგორიცაა ხოლმე ცხოვრება აქ და სხვაგან.

იმ ქალაქში, სადაც მე გავიზარდე, ადამიანები ცხოვრობდნენ. ისინი ერთმანეთს ჰგავდნენ, ერთნაირად საუბრობდნენ, ერთნაირად მუშაობდნენ, ერთნაირად იძინებდნენ და იღვიძებდნენ იმ საბოლოო დაძინებამდე, რომლისაც ასე ეშინოდათ, ეშინოდათ ზუსტად ისე, როგორც ეშინიათ ხოლმე ადამიანებს გაურკვევლობისა.

იმ ქალაქში, სადაც მე გავიზარდე, ადამიანები ცხოვრობდნენ და ეს იმას ნიშნავს, რომ მათ უყვარდათ, ზოგს – ძალიან, ზოგს – ისე რა, ზოგს – ნაკლებად, იყვნენ ისეთებიც – სიყვარული არ ვიციო, რომ ამბობდნენ, მაგრამ ყველა მათგანს ერთნაირად ეშინოდა. ეშინოდათ ზუსტად ისე, როგორც ეშინიათ ხოლმე ადამიანებს სინათლისა და სიბნელისა.

იმ ქალაქში, სადაც მე გავიზარდე ადამიანები ერთნაირები იყვნენ – ასე ცდილობდნენ, ასე სურდათ, ასე აძალებდნენ. მაგრამ მაინც იყო რამდენიმე, რომლებიც ზუსტად ისე იძინებდნენ და იღვიძებდნენ, როგორც სხვები, ზუსტად ისე საუბრობდნენ, როგორც სხვები, ზუსტად ისე უყვარდათ, როგორც სხვებს, ზუსტად ისე ეშინოდათ, როგორც სხვებს, მაგრამ მათზე მაინც ამბობდნენ, სხვებს არ ჰგვანანო. ამბობდნენ და ივიწყებდნენ, ამბობდნენ და თვალს ხუჭავდნენ, რადგან თავად ისინი, ვინც სხვებს ასე ჰგავდნენ და არ ჰგავდნენ, არასოდეს საუბრობდნენ სხვანაირად, ანუ არასდროს უთქვამთ სიმართლე.

ჩვენთან ხშირად მოდიოდა ხოლმე ერთი კაცი – მეგობარი, მეზობელი, კეთილი ადამიანი, რომელიც სხვა კაცებივით იყო, სხვა კაცებივით იძინებდა და იღვიძებდა, სხვა კაცებივით იბრძოდა და ეშინოდა, მაგრამ სხვა კაცებივით არ ლაპარაკობდა და არც სხვა კაცებივით უყვარდა. ამ კაცმა გამზარდა, როგორც იტყვიან ხოლმე, ჩემი ბავშვობის ყველაზე ძვირადღირებული საჩუქარიც მან მაჩუქა – ის, რაც ყველაზე მეტად მინდოდა მაშინ. მოდიოდა ხოლმე საღამოობით ჩვენთან, მოჰქონდა ათასგვარი სასუსნავი, ვისხედით და ვსაუბრობდით, ათას რამეზე ვსაუბრობდით, ის მე მისმენდა, მე იმას და მე ვიცოდი, რომ ეს კაცი სხვა კაცებს თან ჰგავდა და თან არ ჰგავდა, მაგრამ კაცი იყო, ზუსტად ისეთი, როგორიც ათასობით სხვა კაცი, ოღონდ ძალიან გულისხმიერი და ამასთან ფიცხიც. მეუბნებოდა – ჩემი შვილი ხარო და მართლაც ისე იქცეოდა, როგორც მამები იქცევიან ხოლმე – ამაყობდა ჩემით, მერე რა, რომ საამაყო დიდი არაფერი ჰქონდა. ამ კაცზე ბევრ რამეს ამბობდნენ, მაგრამ ამ ბევრი რამიდან ერთ ამბავზე განსაკუთრებით ჩაიქირქილებდნენ ხოლმე და მაინც, ვინმეს თუ რამე დასჭირდებოდა, მაგალითად – კომპიუტერი, მაგალითად – წიგნი, მაგალითად – უცხო ქვეყნებთან კავშირის გაბმა, მაინც ამ კაცს აკითხავდნენ. მას აკითხავდნენ კაცები, ისიც დახმარების ხელს უწვდიდა, მერე ეს კაცები მიდიოდნენ და ქირქილებდნენ მასზე, ან იქნებ საკუთარ თავზეც, ვინ იცის. ცოლი მოიყვანე, დაბერდი უკვე, დროა დაოჯახდე, ბედნიერება ჰპოვოო – ეს ფრაზები ალბათ ყველაზე მეტად ტკენდა გულს ჩემს მეგობარს, რომელიც ჩემთვის მამასავით იყო. თავად არ უთქვამს, მაგრამ ვხვდებოდი, რომ გულს ტკენდა, იმიტომ რომ ამ კაცმა სხვანაირი ბედნიერება იცოდა, რომელშიც ცოლის ადგილი არ იყო, რომელიც მაშინაც და ახლაც იმ ქალაქში, სადაც მე დავიბადე, ბედნიერებად არ ითვლებოდა, რადგან ამ ქალაქში ბედნიერებას მხოლოდ ერთი საზომით ზომავდნენ. ბევრს ქირქილებდნენ მასზე, მაგრამ მაინც უყვარდათ, დიდად არ ერჩოდნენ, იმიტომ რომ მას არასდროს უთქვამს, არასდროს უღიარებია, რა არის მისთვის ნამდვილი ბედნიერება. ამიტომაც უსმენდა, როგორ უტიფრად მიუთითებდნენ, აძალებდნენ ცოლის მოყვანას, კაცურ ცხოვრებას, შვილებს და ა.შ., უსმენდა და არაფერს ამბობდა. ასე ცხოვრობდა, დაძალებებში, მაგრამ მაინც ისე, როგორც უნდოდა, ერთი კია – საგულდაგულოდ მალავდა ამ თავის ცხოვრებას. მალავდა, მაგრამ ყველამ იცოდა, როგორც ცხოვრობდა, ყველამ იცოდა სინამდვილეში რაც იყო მისთვის ბედნიერება, ქირქილებდნენ და მაინც უყვარდათ, რადგან ამ კაცს ერთხელაც კი არ უთქვამს ხმამაღლა, რომ მის ბედნიერებაში ცოლის ადგილი არ არის, მისი ბედნიერებაც ზუსტად ისეთია, როგორიც სხვებისა, მისი ბედნიერება სიყვარულის ბედნიერებაა, მაგრამ მისი სიყვარულია სხვანაირი. მერე ამ კაცმა სამუდამოდ დაიძინა, არა! დააძინეს! ხო ასე მარტივად, შეეჭრა ის, ვინც ალბათ უყვარდა, ცხოვრებაში შეეჭრა და თავისი ხელით სამუდამოდ დააძინა. და დარჩა უთქმელი ბედნიერება, დარჩა უთქმელი მისი ნამდვილი ცხოვრება, რომელშიც მხოლოდ სიყვარულის ადგილი იყო – დაუძალებელი და ისეთი სიყვარულისა, როგორიც თავად შეეძლო და უნდოდა, მაგრამ ვერ ამბობდა. და ამიტომაც იმ ქალაქში, სადაც მე გავიზარდე, ამ კაცის შესახებ, მისი სიყვარულის, მისი შიშების, მისი ცხოვრების შესახებ ყველამ ყველაფერი კარგად იცოდა, მაგრამ არ სძულდათ, მაინც უყვარდათ, რადგან ამ კაცმა ვერასოდეს ვერ გაბედა, ხმამაღლა ეთქვა, თუ როგორია სიყვარული, მისი სიყვარული.

იმ ქალაქში, სადაც მე გავიზარდე, ერთი გოგო ცხოვრობდა. მას არ ვიცნობდი, შევხვედრივარ რამდენჯერმე ქუჩაში, სკოლიდან რომ ვბრუნდებოდი და რამდენჯერაც შევხვდი, იმდენჯერ ვერ მივხვდი, რატომ ეძახდნენ ამ გოგოს – გოგოს. სინამდვილეში ბიჭი იყო, რადგანაც მას ასე სურდა, ასე ჩანდა, ასე გრძნობდა, მაგრამ ამბობდა, რომ გოგო იყო, რაკი სხვები ეუბნებოდნენ გოგო ხარო. ისიც იცვამდა ბიჭის სამოსს, დადიოდა ბიჭის იერით, თამაშობდა ბიჭის თამაშებს, იდგა ქუჩაში ბიჭებთან ერთად, განიხილავდა ბიჭურ ამბებს, მაგრამ ამბობდა გოგო ვარო, რაკი სხვები ეუბნებოდნენ. მასაც უყვარდა ისე, როგორც ბიჭებს უყვართ, რაღაცნაირად – თან ზერელედ, თან აღმაფრენით, თან სულელურად. უყვარდა ერთი გოგო, რომელიც გოგო იყო და მასაც უყვარდა ეს ბიჭი, ვისაც აძალებდნენ გინდა თუ არა გოგო ხარო. ერთი-ორჯერ, სკოლიდან რომ ვბრუნდებოდი, თვალი მოვკარი ხელიხელჩაკიდებულები როგორ მიდიოდნენ და თან ქურდულად აქეთ-იქით იყურებოდნენ, რომ არავის დაენახათ, თვალი მოვკარი და კარგად მახსოვს, რამდენჯერაც თვალი მოვკარი, იმდენჯერ თვალი ავარიდე. არ ვიცი რატომ. ამ ბიჭს, ვისაც ეუბნებოდნენ გოგო ხარო, მაგრამ თვითონ იცოდა, რომ გოგო არ იყო, თუმცა ხმამაღლა არასოდეს არ უთქვამს, რომ არ იყო, არ იყო და არ უნდოდა გოგოობა, რადგან ასე დაიბადა – ბიჭად და ასეთი, მხოლოდ ბიჭური სიყვარული შეეძლო და ბედნიერებაც მისთვის ეს იყო – ყვარებოდა ბიჭურად – ოდნავ ზერელედ, თან აღმაფრენით, თან სულელურად, ყვარებოდა ის გოგო, ანდა სულაც სხვა გოგო, ვისზედაც ხელის ჩაკიდებისას აქეთ-იქით თვალისცეცება არ მოუწევდა, ვინმე ნაცნობს რომ არ გადაყროდა. დიახ, ამ ბიჭსაც არასოდეს უთქვამს, რა არის მისთვის ბედნიერება, ამიტომაც არ ერჩოდნენ, ამიტომაც უყვარდათ კიდეც და ასაკმაც რომ უწია, ამ სიყვარულის გამო, ერთხელ, ორჯერ, ათჯერ, ოცჯერ რომ დააძალეს – უკვე დროა, გიგვიანდება, ახლა დროაო, ეს გოგო, მე რომ არ ვიცნობდი, მაგრამ ხშირად ვხედავდი ხოლმე, ეს გოგო, ვინაც ბიჭი იყო სინამდვილეში, ადგა და სხვა ბიჭს გაჰყვა ცოლად. ასე დამთავრდა მისი წილი ბედნიერება. ასე დამთავრდა მითქმა-მოთქმა იმ ქალაქში, რომელშიც მე გავიზარდე და რომელშიც ბედნიერებას მხოლოდ ერთი საზომი ჰქონდა.

იმ ქალაქში, რომელშიც მე გავიზარდე, ერთი კაცი ცხოვრობდა. ამ კაცს ძალიან მოსწონდა კაბები, მაგრამ კაცი იყო, ცოლი ჰყავდა, შვილები ჰყავდა. ამიტომაც არ ერჩოდნენ. ამიტომაც მხოლოდ ხანდახან ქირქილებდნენ – ის კაცი, გუშინ, ღამით ქალის ტანსაცმელში გამოწყობილი გამოსულა ქუჩაში და სეირნობდაო. მაგრამ ის კაცი კაცი იყო, რაკი ჰყავდა ცოლი, შვილები, რაკი არასდროს არ უთქვამს რომ ღამღამობით ქალად გადაცმული რომ დადიოდა ქუჩა-ქუჩა, თავად იყო, არასოდეს უღიარებია, რომ ეს მოსწონდა, რომ ასეთი იყო მისთვის ბედნიერება. და დადიოდა ეს კაცი ქუჩაში ღამ-ღამობით ქალად გადაცმული, დადიოდა და არ ვიცი რას აკეთებდა, მართლა არ ვიცი. თუმცა ის ვიცი, რომ ამ კაცზე ბევრს ქირქილებდნენ, მაგრამ მაინც, მაინც უყვარდათ, იმიტომ რომ ამ კაცს ჰყავდა ცოლი, შვილები, იმიტომ, რომ ამ კაცს ერთხელაც კი არ დასცდენია ხმამაღლა, რომ ქალის კაბაა მისთვის ნამდვილი ბედნიერება. მერე ამ კაცმაც დაიძინა, სამუდამოდ დაიძინა და დაუტოვა ქალაქს მითი კაბიანი კაცის შესახებ, მითი, რომლის პერსონაჟსაც სახე არა აქვს, არც სახელი, თუმც ყველამ იცის მისი სახეც, მისი სახელიც და მაინც უყვართ ეს სახელი, რადგან ამ კაცმა ვერასოდეს გაბედა და აღიარა, რომ მისი ნამდვილი სამოსელი, მისი ნამდვილი ბედნიერება ის კაბა იყო.

იმ ქალაქში, რომელშიც მე გავიზარდე, ბევრი ადამიანი ცხოვრობდა. დღესაც ბევრი ცხოვრობს. ისინი ერთმანეთს ჰგვანან, რადგან ზუსტად ერთნაირად იძინებენ და იღვიძებენ – იმ საბოლოო დაძინებამდე, ერთნაირად სტკივათ, უნდათ, უხარიათ, სძულთ, სწყინთ, ეშინიათ, მაგრამ სხვადასხვანაირია მათი ბედნიერება, რომელზედაც არასოდეს ლაპარაკობენ.

იმ ქალაქში, სადაც მე გავიზარდე ადამიანები საბოლოოდ რომ იძინებენ, მათ უთქმელი რჩებათ ის, რაც ისედაც ყველამ იცის – უთქმელი რჩებათ საკუთარი ბედნიერება.

იმ ქალაქში სადაც მე გავიზარდე, ადამიანები ცხოვრობენ და მათ უყვართ ერთმანეთი, რადგან ისინი ერთნაირები არიან.

© თათია მთვარელიძე